List do starej książki

-
Przyjacielu,
mam już dwadzieścia lat. Pisząc list do Ciebie, siedzę na łóżku. Po turecku. Lub w pozycji embrionalnej. W miejscu, które z powodzeniem mogę nazwać domem. Choć nie jest to dom, w którym się wychowałam. Mam rozmazany makijaż i stare ubrania, które kiedyś były nowe. We wtorek zetnę włosy. Bardzo krótko. Może kupię sobie sukienkę. Chyba czarną. Koniecznie czarną. I będę udawała kogoś innego. Kogoś, kim nie jestem. Mnie tak naprawdę tu nie ma. Wiele się zmieniło i zmieniłam się ja. Stały pozostałeś tylko Ty.

Trochę straszne, a jednocześnie fascynujące jest to, że 336 – stronicowy, drzewopochodny produkt pokryty gęsto czarnym atramentem (teraz już wyblakłym), może być mi bliższy niż jakikolwiek człowiek. Bliższy niż ja sama sobie czasem jestem. Patrzę na Ciebie i Ty patrzysz na mnie i wiem, że pamiętasz, choć może ja już zapomniałam. Pierwsze czytanie, odkrywanie tajemnic. Podążanie za Tobą w głąb mrocznych, podejrzanie wyglądających uliczek, nowe tropy, Nawe uczucia, nowe doznania, nowe sprawy. Opowiadałeś mi tę historię setki, a nawet i tysiące razy. Nigdy mi się nie znudziła. Za każdym razem odkrywałam ją na nowo, odkrywałam w niej siebie na nowo. Inaczej rozumiałam, wyłapywałam nowe szczegóły, przetrawiałam jeszcze raz te już wyłapane. Od nowa i od nowa. I choć znam na pamięć Twoje wersy, rubaszne dowcipy, niektóre dialogi… Cholera! Wiem jak skończy się ta historia! – nadal lubię Cię słuchać. Bo przypomina mi bezpieczne miejsce. Przypomina mi schronienie. Czas, w którym nie miałam pojęcia co mnie spotka. Czas planowania i beztroskiego rozmarzenia. Gdzieś w tym czasie pozostawiłam jakąś cząstkę swojej duszy. Czystą i niezbrukaną. Niedotkniętą szarą rzeczywistością. Taką, co by można od niej zacząć budować siebie od nowa. Moja własna cząstka mnie.

Gdy spotykamy się na półce nasze spojrzenia się krzyżują. Wiesz, że po Ciebie wrócę. Kiedyś, w przyszłości. I opowiem Ci o tym, co się zmieniło od ostatniego czasu, a Ty pozwolisz mi wrócić. Jak staremu przyjacielowi. To takie krzepiące – świadomość, że istnieje ramię, na którym mogę się oprzeć. Nawet jeżeli jest papierowe. Nawet jeżeli ludzie czekający na mnie po drugiej stronie tak naprawdę nie istnieją.

Nie zmieniaj się, bądź taki zawsze. Bądź moim własnym poczuciem stałości. Bądź moją ostoją.


Twoja Agat

A Wy, Moi Drodzy Czytelnicy? Macie swoich "książkowych przyjaciół"? :)

Komentarze

Prześlij komentarz

Zostaw po sobie ślad Czytelniku. Wielką przyjemność sprawia mi czytanie komentarzy i odpisywanie na każdy z nich. Chętnie też poznam nowych ludzi lub podyskutuję. Więc nie krępuj się! Liczę na coś więcej, niż tylko proste "Przeczytam/Nie przeczytam."!

Uwaga! Jeżeli dodajesz komentarz mający na celu promocję Twojego bloga, zostanie on usunięty. Nie będę robić za tablicę ogłoszeniową. (:

Popularne posty z tego bloga

"Morze spokoju" - Katja Millay

-
Obraz
Rzadko spotykam książki, które potrafią tak mocno kopnąć mnie w sam środek dupy. Rzadko zdarzają się książki, które są w stanie doprowadzić mnie do wewnętrznej rozsypki. Całkowitej. Nieskończonej. Umiem użyć tylko tych dwóch słów, nie przychodzą mi do głowy inne synonimy. W ogóle żadne słowa, mądre słowa, nie przychodzą mi do głowy. Nie teraz, nie w tej chwili, nie w tym momencie, nie po tej książce. Wydawcy kłamią, wydawcy to szuje. Obłudne, kłamliwe, komercyjne szuje. Nie, Kochani. Ta książka nie złamie Wam serca. Ona je zmiażdży i wiecie co? Będzie miała suka z tego masę cholernej radości. Nawet się nie spostrzeżecie a wyrwie Wam je z piersi i wraz z pozostałymi organami rzuci w błoto, podepcze podkutymi, ciężkimi buciorami i zostawi. Tak, zostawi. Wbrew solennym, pocieszającym zapewnieniom, że sklei je znowu. Nie sklei. Poczeka aż Wy to zrobicie. Będzie patrzeć, upierdliwie i nieprzerwanie, jak szukacie odłamków roztrzaskanego serca między mieszanką jelit, wątroby i żołądka. I b
Czytaj więcej

Zatrzymać czas

-
Ostatnio Was zaniedbuję, tak myślę. Wybaczcie. Znów zbyt długo milczę i nawet nie wiem czemu. Dopiero niedawno spostrzegłam, że dokładnie 28 czerwca minął mój pierwszy rok na blogspocie. Pierwsze co chciałabym uczynić to przed wszystkim gorąco Wam podziękować . Za to, że jesteście, że motywujecie mnie do działania komentarzami (nie tylko tymi dobrymi). Gdyby nie Wy, Drodzy Czytelnicy, znając siebie, już dawno bym się poddała. Dlatego jeszcze raz Wam wszystkim dziękuję i już teraz obiecuję, że w następnym roku będę się starać pisać częściej. Mam też nadzieję, że przez następny rok będzie mnie wspierać równie mocno jak teraz. Z racji tego, że aktualnie w zanadrzu nie mam żadnej recenzji, kolejny raz wstawię coś od siebie. Mam nadzieję, że będzie się Wam podobać ta... hmm... Improwizacja. Zachęcam do konstruktywnej krytyki. *** Chyba nie panuję nad sobą. Chyba na pewno. Nadmiar Cappuccino mi nie służy, choć tak bardzo je ubóstwiam. Tęsknię za Tobą. Jeżeli mam być szczera sama za
Czytaj więcej

#2 „Fifty Shades Of Grey” czyli światowy bestseller!

-
Obraz
Mam dzisiaj wenę i po prostu nie mogę jej nie wykorzystać! Mam nadzieję, że tym razem zabawię tu dłużej niż przedtem oraz że będę mogła na Was liczyć!  „Studentka literatury Anastasia Steele przeprowadza wywiad z młodym przedsiębiorcą C hristianem Greyem. Niezwykle przystojny i błyskotliwy mężczyz na budzi w młodej dziewczynie szereg sprzecznych emocji. Fascynuje ją, onieśmiela, a nawet budzi strach. Przekonana, że ich spotkania nie należało do udanych, próbuje o nim zapomnieć – tyle że on zjawia się w sklepie, w którym Ana pracu je, i prosi o drugie spotkanie. Młoda, niewinna dziewczyna wkrótce ze zdumieniem odkrywa, że pragnie tego mężcz yzny. Że po raz pierwszy zaczyna rozumieć, czym jest pożądanie w swej najczystszej, pierwotnej postaci. Instynktownie czuje też, że nie jest w swej fascynacji osamotniona. Nie wie tylko, że Christian to człowiek opętany potrzebą sprawowania nad wszystkim kontroli i że pragnie jej na własnych warunkach… Czy wiszący w powietrzu, pe
Czytaj więcej