Agathe na brudno

Zemsta to straszne uczucie. Ma gorzki smak a ludzie w jej akcie potrafią robić okrutne rzeczy, zupełnie do nich niepodobne. Niewyobrażalne. U Chrisa Cartera Mimesis gra zawsze pierwsze skrzypce. Choć według Mencheresa* jest jednym z najbardziej pustych uczuć, ludzie jakby tego nie dostrzegali; poddają się jej bez zbytnich oporów. Hodują nienawiść latami tylko po to, aby w odpowiednim dla nich momencie osiągnęła ona punkt kulminacyjny. Układają plany, knują intrygi, nie przebierając w środkach brną w zaparte, aby w końcu osiągnąć upragniony cel: przynieść cierpienie tym, którzy kiedyś tak potwornie ich skrzywdzili. Gdy Robert Hunter odbiera telefon z zawiadomieniem o kolejnej straszliwej zbrodni jeszcze nie wie, że koszmar, który miał zakończyć się kilka lat temu, uderzy teraz ze zdwojoną siłą. Jego tajemniczy prześladowca powraca, aby dokończyć swoje makabryczne dzieło. Witaj Robercie, tęskniłeś za mną? Gdy nad ranem w drewnianej starej chacie w opuszczonym zakątku park

Rzadko spotykam książki, które potrafią tak mocno kopnąć mnie w sam środek dupy. Rzadko zdarzają się książki, które są w stanie doprowadzić mnie do wewnętrznej rozsypki. Całkowitej. Nieskończonej. Umiem użyć tylko tych dwóch słów, nie przychodzą mi do głowy inne synonimy. W ogóle żadne słowa, mądre słowa, nie przychodzą mi do głowy. Nie teraz, nie w tej chwili, nie w tym momencie, nie po tej książce. Wydawcy kłamią, wydawcy to szuje. Obłudne, kłamliwe, komercyjne szuje. Nie, Kochani. Ta książka nie złamie Wam serca. Ona je zmiażdży i wiecie co? Będzie miała suka z tego masę cholernej radości. Nawet się nie spostrzeżecie a wyrwie Wam je z piersi i wraz z pozostałymi organami rzuci w błoto, podepcze podkutymi, ciężkimi buciorami i zostawi. Tak, zostawi. Wbrew solennym, pocieszającym zapewnieniom, że sklei je znowu. Nie sklei. Poczeka aż Wy to zrobicie. Będzie patrzeć, upierdliwie i nieprzerwanie, jak szukacie odłamków roztrzaskanego serca między mieszanką jelit, wątroby i żołądka. I b

Horror  (fantastyka grozy) – odmiana fantastyki polegająca na budowaniu świata przedstawionego na wzór rzeczywistości i praw nią rządzących po to, aby wprowadzić w jego obręb zjawiska kwestionujące te prawa i nie dające się wytłumaczyć bez odwoływania się do zjawisk nadprzyrodzonych. Celem filmowego horroru jest wywołanie u widza klimatu grozy, niepokoju lub obrzydzenia i szoku. Głównymi motywami horrorów są zazwyczaj wampiry, demony, duchy, wilkołaki, nawiedzone budynki, kanibale lub zombie. Horror nie musi jednak zawierać elementów nadprzyrodzonych. Fabuła może być oparta na realnym zagrożeniu i strachu, których głównym motywem są zazwyczaj psychopatyczni zabójcy, gwałciciele, epidemia wirusa, groźne zwierzę, pobicia lub koszmarne wspomnienia/wizje głównego bohatera. Elementem, dzięki któremu można rozróżnić taki rodzaj horroru od thrillera, jest poziom przemocy w nim zawarty i liczna obecność scen gore. Pamiętacie jak recenzowałam dla Was horrory? Podkreślałam wtedy, że c