Przesądny człowiek

Przesądny człowiek ze mnie. 

Długo nic nie pisałam. Olśnię Was - ostatni post o "Pierwszym śniegu" był moim wypracowaniem semestralnym. Wstawiłam je, żeby wstawić cokolwiek, bo nie chciałam nic pisać. Za bardzo przypominałoby mi to poprzedni rok. Wtedy też była wiosna i też coś napisałam. Trochę się poużalałam nad sobą, wcześniej zrobiłam tatuaż, a potem Ty umarłaś. Więc w tym roku nic nie pisałam przez całą wiosnę, bo tatuaże zrobiłam sobie dwa. 

Czasem wydaje mi się, że znalazłam w tym świetną alternatywę dla robienia sobie krzywdy. Mój masochistyczny psychopata jest zaspokojony, a ja nie mam żadnych brzydkich blizn, tylko ładne malunki. Słodkie malunki, za którymi chowam nadgnitą osobowość. Niech ludzie mnie nie znają. 

Teraźniejsze dni są raczej dobre. Dla ludzi i dla mnie. Świeci ładne słońce, na Fejsbukach lukier leje się litrami i wszyscy prześcigają się w przekonywaniu innych i samych siebie, że są stuprocentowymi optymistami a ich życie to pasmo sukcesów i uśmiechów. To dobrze, że są szczęśliwi. 

Jakieś 4 lata temu w maju zaczęłam pisać z C. Był miły i strasznie mnie to urzekło. Na palcach jednej ręki wyliczę osoby, które są dla mnie miłe i nie należą do mojej rodziny. Więc był miły i było fajnie. Dzisiaj mam dziwne uczucie, bo dalej jest miły i dalej jest fajnie, a w międzyczasie wydarzyło się wszystko. Nie macie tak czasem? Jednej takiej rzeczy, jednej osoby, która mimo całego zmieniającego się świata pozostaje taka sama (przynajmniej w Waszym odczuciu)?

Nie wiem o czym jest ten post. Może w zasadzie pomachaniem i potwierdzeniem, że żyję. Dawno temu stwierdziłam, że mój blog będzie czymś w rodzaju pamiętnika. Dziw mnie zbiera, że ktokolwiek oprócz mnie chce to jeszcze czytać. Poważnie, dziękuję. 

Co u Was słychać? Powiedzcie, że też żyjecie w maju.