Mein süßer November

Ledwo nadszedł mój ukochany listopad, a już jest go ponad połowa i nie dociera do mnie, że za dwa tygodnie będziemy musieli się rozstać, bo nadejdzie już grudzień. Mam ostatnio dziwne uczucie czasu przeciekającego przez palce. Niedawno też był grudzień i narzekałam, pamiętam, na Boże Narodzenie. Z perspektywy czasu stwierdzam, że było ono bardzo szczęśliwe, ale to dopiero z perspektywy czasu. Po jakimś czasie wszystko wydaje się inne i jakoś bardziej doceniamy to, czego już nie ma. Zeszły grudzień wydaje mi się oddalony o miliony lat świetlnych co najmniej. Wtedy wszystko było inne. I ja byłam inna. 

W ten jesienny wieczór z posmakiem przymrozku zrobiłam dużo dobrego, bo oprócz wstania z łóżka objechałam biblioteki, zawitałam do okulisty, zjadłam obiad, odwiedziłam dziadka i przeczytałam kilkadzieścia stron „Rzeźni numer pięć…”. Mogę z czystym sumieniem powiedzieć, że „Rzeźnia…” jest niezła. I to bynajmniej nie dlatego, że ludzie się tam mordują (choć się mordują, bo to II wojna światowa). Żarty o zdechłej fujarce przestały mnie bawić już w gimnazjum, a tu jednak były dość śmieszne. Kładę się więc spać w poczuciu spełnionego obowiązku egzystencjalnego. Trochę powiało sarkazmem, ale to nic. 

Piję ciepł(aw)ą herbatę i zapamiętale roztrząsam konflikt tragiczny jak zjeść trufla, żeby myte zęby dalej były ładne i białe i gładkie i w ogóle super. Fajnie mieć takie poważne problemy. Od października zaczęła mi się uczelnia, więc trochę czasu mam zagospodarowane, a trochę jednak wolnego, który mogę dobrze zagospodarować. Zatem leżę, oglądam seriale i bajki, w przerwach przynosząc sobie nowe porcje jedzenia. Jestem bogatsza o jakieś 40 odcinków „Nowej szkoły króla”, trzy sezony „Black Mirror”, niecały pierwszy sezon „Orange Is The New Black” i jeden sezon + dwa odcinki drugiego sezonu „Riverdale”. Mam się nie najgorzej. Jak mi się znudzi to odrabiam prace domowe i w głowie układam niemieckie monologi o swoich studiach, planach i lubianych przedmiotach, a wszystko to oczywiście w akademische Sprache (czujecie to twarde „ch” i ciemne „a”?). W międzyczasie chłonę bloga Polki w Szwecji. Sztokholm śni mi się po nocach. Trochę boję się stycznia. 

Zjadłam dzisiaj Kinder Niespodziankę. Niestety nie trafiłam na zabawkę z nowej edycji Minionków. Jeśli ktoś posiada i nie zbiera, chętnie przygarnę. 

Co słychać u Was, kochani?

Ściskam, A.