"Morze spokoju" - Katja Millay

Rzadko spotykam książki, które potrafią tak mocno kopnąć mnie w sam środek dupy. Rzadko zdarzają się książki, które są w stanie doprowadzić mnie do wewnętrznej rozsypki. Całkowitej. Nieskończonej. Umiem użyć tylko tych dwóch słów, nie przychodzą mi do głowy inne synonimy. W ogóle żadne słowa, mądre słowa, nie przychodzą mi do głowy. Nie teraz, nie w tej chwili, nie w tym momencie, nie po tej książce. Wydawcy kłamią, wydawcy to szuje. Obłudne, kłamliwe, komercyjne szuje. Nie, Kochani. Ta książka nie złamie Wam serca. Ona je zmiażdży i wiecie co? Będzie miała suka z tego masę cholernej radości. Nawet się nie spostrzeżecie a wyrwie Wam je z piersi i wraz z pozostałymi organami rzuci w błoto, podepcze podkutymi, ciężkimi buciorami i zostawi. Tak, zostawi. Wbrew solennym, pocieszającym zapewnieniom, że sklei je znowu. Nie sklei. Poczeka aż Wy to zrobicie. Będzie patrzeć, upierdliwie i nieprzerwanie, jak szukacie odłamków roztrzaskanego serca między mieszanką jelit, wątroby i żołądka. I będzie do Was machać. Nie łudźcie się – wcale nie po to, żeby Was ostrzec. Będzie kusić i zwodzić, tak jak błędny ognik zaginionych turystów. Chylę czoła przed panią Millay. Chylę czoła, naprawdę. Bo mimo że nie mogę jej kochać, to szacunek z całą pewnością jej się należy.

Osiemnastoletnią Nastyę poznajemy, gdy razem z ciotką wkracza do nowej szkoły. Nowa szkoła, nowy dom, nowe życie. Wszystko nowe. Nastya może zaczynać od początku. Nic bardziej mylnego. Przeszłość bowiem daje o sobie znać w najmniej oczekiwanych momentach. Dziewczyna musi więc być stale czujna i gotowa. Mimo tak młodego wieku, musi sprostać problemom, które byłyby w stanie złamać niejednego dorosłego człowieka. Chowa się za warstwą mocnego makijażu i zbyt wyzywających ubrań, a dodatku nie mówi. Bynajmniej nie dlatego, że nie może: Nastya nie mówi, bo nie chce. Przestała odczuwać potrzebę konwersacji odkąd wróciła jej pamięć. Odkąd przypomniała sobie z każdymi, najdrobniejszymi szczegółami co wydarzyło się dwa lata temu tego feralnego dnia, gdy straciła wszystko. „Czy się poddała?”, spytacie. Nie, nie poddała się. Nastya czeka aż przeszłość sama do niej przyjdzie. Czeka na dzień, w którym będzie mogła ją zabić. Na dzień, w którym wreszcie będzie wolna.

Josh stracił wszystkich. Po kolei, systematycznie opuszczały go bliskie osoby, aż nie został nikt, za kim chłopak mógłby płakać. Od tamtej chwili nastolatek obiecał sobie, że już nigdy do nikogo się nie przywiąże. Nikogo nie pokocha i nie będzie się starał o to, aby ktoś pokochał jego. Tylko niezobowiązujące związki. Bo kiedy twoje imię nieustannie przypomina wszystkim o tym, jak kruche jest życie, ludzie wolą trzymać się na dystans. Joshowi taki obrót spraw jakby odpowiadał. Jedyne miejsce, w którym czuje się bezpiecznie to garaż, który zbudowali wspólnie z ojcem. I w którym potem pierwszy raz sklecił swój własny mebel, a zaraz za nim kolejne. Właśnie do tego garażu pewnej deszczowej nocy trafia Nastya. Z początku niezadowolony, później ze zdziwieniem, Josh odkrywa, że lubi obecność tej milczącej dziewczyny.

Podobno na księżycu znajduje się czarna plama, potocznie zwana Morzem spokoju. Czy dwoje młodych ludzi po tak traumatycznych przeżyciach w końcu je odnajdzie? Czy na nowo nauczą się wierzyć, ufać i wybaczać? I wreszcie: czy Nastya i Josh zrozumieją, że tylko razem mają szansę odbudować swoje życie?

Zbyt wiele pytań. Z każdą przewróconą stroną rodzi się ich całe mnóstwo i teraz wiem, że chęć dostania odpowiedzi na wszystkie z nich w tak krótkim czasie była błędem. Powinnam zafundować ją sobie etapami. Mądrzy ludzie tak robią. Zdecydowanie nie jestem mądra.

Jeżeli macie ochotę zapalić – palcie. Jeżeli macie ochotę się napić – napijcie się. Jeżeli macie ochotę trzasnąć książką na stół i przestać powstrzymywać długo wzbierającą w Was histerię, zróbcie to. Płaczcie, krzyczcie, histeryzujcie, śmiejcie się w głos tak bardzo, aż domownicy zaczną poważnie rozważać zadzwonienie po karetkę z kaftanem bezpieczeństwa w pogotowiu. Jeżeli jednak pozwolicie uczuciom kłębić się w środku, wiedzcie, że już nigdy nie będziecie tacy sami. Nie wrócicie do starannie gładkiej, oszlifowanej powierzchni. Będziecie zarysowani.