Gdy Twoje studia to porażka

Muszę przyznać, że matura mi nie poszła. Nie lubiłyśmy się z nauką w liceum. Można by nawet zaryzykować stwierdzenie, że sobą gardziłyśmy. Nawzajem, a co. Termin ogłoszenia wyników maturalnych nie zrobił więc na mnie wrażenia. Wiedziałam czego się spodziewać. Moje oczekiwania zostały w większej mierze spełnione. Wybór studiów przyszedł zaraz potem. Czy ja chcę coś robić? No, nie. Bo niby co miałabym robić. Moja ówczesna polityka sprowadzała się do prostego i nad wyraz wytartego frazesu: Chcę robić, aby się nie narobić. Studia raczej nie kwalifikują się pod tego typu zajęcia.

Jestem raczej z tych, którzy po przeczytaniu sposobu przygotowania gorącej czekolady z mlekiem, zrobią ją z wodą. Z tych, którzy grają w palanta patelnią i… pomidorem. Którzy gotują przeterminowany makaron w imię zasady: „Gotowanie to sztuka, nie nauka!”. Kiedy mówię, że kogoś nie lubię, to po prostu go nie lubię. Niezależnie od tego, co mogłabym od niego dostać. Znajomych zatem nie mam za wielu, ale z drugiej strony mało facetów postanawia iść na filologię polską. Z logopedią. Bo i taki kierunek studiuję. Robię licencjat niczego. O magisterce nie myślę.

Praktyki są istna farsą. Jakimś kiepskim żartem, który, mam nadzieję, w końcu ktoś obali doniosłym: „Wkręcamy Cię!”. Dzisiaj, żeby mieć papier z praktyk wystarczy mieć znajomego nauczyciela, który naciągnie godziny i wystarczająco mocną głowę, aby przeżyć przerwy w podstawówce. Pobawiłam się dzisiaj kolejką z chłopcami. Taką nową. Wypasioną. Czy moje praktyki są zaliczone? Bo bawić, bawiłam się świetnie.

Naprawdę, nie przeszkadza mi układanie klocków lego, kolorowanie, wycinanki, czy granie w „Zgadnij, kto to?”. Przeszkadza mi natomiast to, że przeszkadza to innym. Komuś, kto będzie mi stawiał ocenę z praktyk (jakich praktyk?!), kto mnie zapyta, czego się nauczyłam, a ja mu odpowiem z zimnym wyrachowanym spokojem: „Niczego”.

Będzie to prawda. Ale przecież wszyscy wiemy, że dorośli i wykształceni nie lubią prawdy. Dlatego wolę dzieci. Dlatego wolę mężczyzn.