Dlaczego nie mam przyjaciółki?

Tak optymistycznie zakańczam bożonarodzeniowy czas. Taką optymistyczną refleksją, do której całkiem niedawno (bo aż WCZORAJ) zmusiła mnie rozmowa z kobietą. Bardzo bliską memu sercu, choć w rzeczywistości ciągle gustuję jeszcze w facetach.

Jest we mnie COŚ takiego, przez co długotrwała i intensywna przyjaźń z kobietą nie wchodzi w grę. Ot, jest po prostu nieosiągalna. Może jestem zbyt głupia, zbyt wredna, zbyt szczera, mam krzywe zęby i głupio się śmieję. Wbrew pozorom jednak nie będzie to wpis o użalaniu się nad sobą.

Zawsze marzyłam o takiej przyjaźni rodem z książkowych powieści obyczajowych. Lub, jeśli ktoś woli, z głupkowatych seriali. Żeby razem chodzić na zakupy, razem gotować, razem obgadywać tych samych ludzi, dzwonić do siebie o 3 nad ranem z jakąś mało ważną wiadomością, która wtedy i tylko wtedy wydawała się niemalże decydować o losach Wszechświata, żeby trzymać sobie nawzajem włosy przy rzyganiu. Moje marzenia się spełniły, jasne. Szkoda tylko, że moja Miranda, Samantha i Charlotte włosy miały przede wszystkim na brodzie i klacie, sukienki nosiły dla draki i zanim było im niedobrze po alkoholu ja już dawno spałam w łóżeczku. 

Nie wiem nawet co takiego sprawia, że z kobietami nie jestem w stanie nawet mieszkać. Zbyt długo. Okres dwóch lat, kiedy to mieszkałam co roku z inną współlokatorką, jest dla mnie najbardziej frustrującym okresem życia. I, o zgrozo, dalej trwa. Przy pierwszej współlokatorce czułam się jak podstarzała mamuśka nastolatki, która właśnie odkryła, że dojrzewa i zaczyna podobać się facetom. Przy drugiej - odwrotnie - jak dzieciak, który nie może mieć własnego zdania, a każdy objaw buntu jest surowo karany fochem. Kłótni, a kłótni. Bo nawet jeśli nie jest źle, to i tak nie jest do końca dobrze. 

Z facetami się wychowałam, z facetami się bawiłam, z facetami mieszkałam. Gdy przez wakacyjne dwa tygodnie dzieliłam z przyjacielem jego skromne szkockie mieszkanko mieliśmy nakruszone, nieposprzątane, niepozmywane i, owszem, było to niekiedy irytujące, ale i tak było weselej. Nawet obrażać nie było się za bardzo jak. 

Oczywiście, że niektóre przyjaźnie rozpadły się z mojej winy. Ale te, o które bardzo się starałam, też się rozpadły. Im bardziej mi zależało, tym bardziej było mi przykro, gdy między mnie a przyjaciółkę, wkradało się owo, bliżej niezidentyfikowane COŚ. COŚ jest czymś, o czym każdy z nas powinien wiedzieć, ale o czym nikt nigdy nie powie. Owiane jest grozą niczym owo "NIC", którym kobieta raczy mężczyznę, gdy ten pyta utulnie: "Kochanie, co się stało?".

Jeśli ukradłyście koleżance faceta, albo obgadałyście ją z najgorszym wrogiem, to i tak popełniłyście mniejszą zbrodnię, niż owo COŚ. Facetów nie kradnę, obgadywać ludzi też w zasadzie nie lubię, jednak COŚ jest moim drugim imieniem. 

Mam cichą nadzieję, że kiedyś odnajdę gniazdo COSI i ubiję skurwysynów. A wtedy wszystkie kobiety świata rzucą mi się na szyję. Szkoda ino, że wszystkie cyberprzyjaźnie na odległość sa jak cybermiłość, tyle że pozbawione tej przyjemności, którą daje cyberseks. 

Potraktujcie ten wpis jako swego rodzaju ogłoszenie. Ogłaszam bowiem nabór na kobietę mego życia!