Zatrzymać czas

Ostatnio Was zaniedbuję, tak myślę. Wybaczcie. Znów zbyt długo milczę i nawet nie wiem czemu. Dopiero niedawno spostrzegłam, że dokładnie 28 czerwca minął mój pierwszy rok na blogspocie. Pierwsze co chciałabym uczynić to przed wszystkim gorąco Wam podziękować. Za to, że jesteście, że motywujecie mnie do działania komentarzami (nie tylko tymi dobrymi). Gdyby nie Wy, Drodzy Czytelnicy, znając siebie, już dawno bym się poddała. Dlatego jeszcze raz Wam wszystkim dziękuję i już teraz obiecuję, że w następnym roku będę się starać pisać częściej. Mam też nadzieję, że przez następny rok będzie mnie wspierać równie mocno jak teraz.

Z racji tego, że aktualnie w zanadrzu nie mam żadnej recenzji, kolejny raz wstawię coś od siebie. Mam nadzieję, że będzie się Wam podobać ta... hmm... Improwizacja. Zachęcam do konstruktywnej krytyki.

***

Chyba nie panuję nad sobą. Chyba na pewno. Nadmiar Cappuccino mi nie służy, choć tak bardzo je ubóstwiam. Tęsknię za Tobą. Jeżeli mam być szczera sama za sobą muszę się przyznać. Nieistotne, że tyle mnie to kosztuje. Że odciśnie piętno na moim starannie wyprofilowanym ego. Nieważne. Tęsknię za Tobą. Po raz pierwszy czuję, że zaczyna mi zależeć. Że wobec Ciebie mój mur - solidny mur z nierozpadającego się nigdy surowca - zaczyna kruszeć. Niszczyć, cofać się. Tak jakby ustępował przed Tsunami, które nadchodzi nieubłaganie, z ogromną prędkością. Tsunami składające się z Twoich błyszczących, zawsze uśmiechniętych oczu, z pełnych ust, które jednym płynnym ruchem są w stanie wyczarować cuda. Z dotyku Twoich dłoni, z Twoich silnych ramion, w których mimo wewnętrznego oporu czuję się taka mała, taka bezpieczna. Po raz pierwszy czuję, że mój opór słabnie. Moja tama pęka, a wraz z nią na światło dzienne wylewają się długo skrywane emocje. Przecierają oczy, ziewają, osłaniają się przed słońcem, które pali ich delikatną, alabastrową skórę przyzwyczajoną do ciemności. Po raz pierwszy nie mam siły i chyba tak naprawdę nie chcę grać zimnej suki. Nie potrafię i nie chcę Cię odtrącać. Pragnę upajać się Twoją bliskością, którą tak okrutnie mi dawkujesz. Nie pozwalasz się nią cieszyć w pełni. Zawsze ogłaszasz odpływ. Fala cofa się w głąb lądu, tam skąd przybyła. Zostawiasz po sobie tylko tchnienie. Tak lekkie, że prawie niezauważalne. Które musi mi starczyć do następnego spotkania. Ile każesz mi czekać? Cztery dni? Miesiąc? 10 lat? Idę zrobić Cappuccino, chcesz też? Nie? I tak Ci zrobię. A potem z kolejnym listem od Ciebie, który szepcze mi do ucha takie słodkie piękne rzeczy, usiądę na bujanym fotelu. Tam na Ciebie poczekam - kołysana do snu Twoim rozkosznym szeptem. Pospiesz się, proszę. Moje perfumy są za słabe, żeby unosić się w powietrzu wieczności, a Cappuccino stygnie zbyt szybko, gdy owiewają je wiatry ludzkiego pośpiechu.