Zielona strzała

Dawno mnie tu nie było. Jak tak naliczę to od stycznia. Mogłabym przejść teraz do chwili kiedy się tłumaczę, jednak zajęłoby to zbyt wiele czasu i miejsca. Powiem jedno: MATURA. Matura i brak weny. Ciągły stres. Jedno jest skutkiem drugiego, wpadamy w błędne koło i w ostatecznym rozrachunku nie mamy ochoty już na nic innego. Czy mogę się pochwalić, że przeczytałam przez ten okres coś pasjonującego? Nie. Za to nakupowałam mnóstwo i nie mogę się doczekać, żeby zacząć nadrabiać zaległości książkowe. Skoro nie mam książek pomyślicie na pewno, z czym do was przychodzę. Może z chęcią niemego monologu na tematy z blogiem książkowym niezwiązane, a może z zamysłem podzielenia się refleksjami na temat… Tak, SERIALU! Serialu, który stanowi jedyny powód, dla którego w ogóle włączam telewizję. Jestem jej bowiem przeciwna. Choć może nie tyle samej telewizji, co programom. Czasem mam wrażenie, że chcą nas ogłupić (a da się jeszcze bardziej?). „Hell’s Kitchen”, gdzie kucharze harują jak woły tylko po to, żeby szef kuchni przy degustacji rzucił w nich tym, co akurat przez nieuwagę była krzywo położone na talerzu lub po prostu mu się nie podobało. Trochę sadystyczne, nie sądzicie? Meh, ale nas to bawi. Od telewizji nie oczekujemy programów, które mają do przekazania więcej, ale po prostu rozrywki. I to rozrywki na jak najniższym poziomie.

 „Po katastrofie morskiej na bezludnej wyspie zostaje odnaleziony milioner.
Gdy mężczyzna wraca do cywilizacji, postanawia walczyć ze złem i łapać przestępców.”

Brzmi zachęcająco? Coś nie bardzo. Kolejne sztampowe przygody gościa a’la Spiderman. Choć serial był reklamowany równie głośno co „Gra o Tron”, odnoszę wrażenie, że jest mniej popularny, a szkoda. Nie obyło się również bez porównań obu produkcji. Ludzie… Jak można porównywać serial akcji z serialem fantasy? Przecież to dwa różne gatunki. Co chcemy porównać? Równie dobrze możemy zestawić ze sobą „Labirynt Fauna” i „Zieloną milę” – zastanówmy się, po czym określmy, który z tych filmów był lepszy. Jesteście w stanie? Ukłony w waszą stronę.

Serial „Arrow” to współczesna historia Zielonej Strzały, superbohatera komiksów DC Comics. Po 5 latach od katastrofy morskiej miliarder Oliver Queen (w tej roli ciachowaty Stephen Amell), jak dotąd uznawany za zmarłego, zostaje odnaleziony na bezludnej wyspie na Pacyfiku. Kiedy powraca do domu, rodzina zauważa, że pobyt na wyspie bardzo go odmienił (O, serio? A ja myślałam, że on sobie wczasy zrobił...). Oliver próbuje pojednać się z najbliższymi i swoją byłą dziewczyną Laurel Lance (Katie Cassidy), jednocześnie kreując swoją sekretną tożsamość. Odtąd za dnia Oliver jest bogatym, beztroskim i nieostrożnym kobieciarzem, jakim zwykł być, natomiast pod osłoną nocy jako Zielona Strzała walczy ze złem i stara się przywrócić miasto do jego dawnej świetności.

Jeżeli miałabym postać głównego bohatera przyrównać do jakiejkolwiek innej, przyrównałabym do Geralta. Tak, Geralta z Rivii – bohatera książek Andrzeja Sapkowskiego. Może to przez to, że jako temat maturalny wybrałam twórczość tego autora, a może przez to, że obaj bohaterowie są typem bohatera conradowskiego. Podobnie jak wiedźmin, Arrow również walczy w obronie ludzi, dla ludzi, ale czy człowiek dla samego siebie nie jest największym zagrożeniem? Mamy więc wyrzuty sumienia, sprawiedliwość, krew (oj tak, dużo krwi) i poczucie misji. Mimo, że obaj mają wpojony do głowy kodeks, którego pierwsze przykazanie brzmi: NIE ZABIJAJ, obaj to robią. Wybierają „mniejsze zło” kierowani przekonaniem, że tak właśnie powinni. Chcą chronić ludzi przed niebezpieczeństwami: wiedźmin przed potworami, Oliver przed tymi, którzy zatruwają jego miasto. Chcąc chronić ludzi, muszą jednak złamać swoje święte zasady i robią to, proszę państwa, w brawurowym stylu. Mimo mojego porównania, (z którym podejrzewam, że większość się nie zgodzi) Amell stworzył bardzo oryginalnego bohatera. Oryginalnego pod każdym względem. Zdania na jego temat, jak to zwykle bywa w tego typu produkcjach są podzielone. Zarówno wśród pozostałych bohaterów, jak i wśród widzów. Możemy więc spotkać się niejednokrotnie z określeniami „bohater” lub „seryjny morderca”, co tylko uwydatnia wielowymiarowość tej postaci. Oliver nie jest sztuczny, co dla mnie jest bardzo miłym zaskoczeniem ze strony twórców (USA; kto wie o co chodzi?). Przedstawiono go wraz ze wszystkimi wadami i zaletami, postawiono przed wyborami, które wcale nie są proste. Dzięki temu możemy zobaczyć, że Queen jest przede wszystkim człowiekiem z krwi i kości, a nie wyidealizowanym bohaterem, którego bardzo prosto przychodzi nam zaszufladkować. 

Przyznam się, że tą postać (i aktora!), podobnie jak wiele innych, polubiłam od pierwszego odcinka.

W serialu przeplatają się wzajemnie dwa czasy: przeszły i teraźniejszy. W tym teraźniejszym obserwujemy jak Oliver wraca do domu i, na pozór, do normalnego życia, rozpoczynając jednocześnie swoją misję oczyszczania miasta. Akcję mamy ubarwianą szczegółami z przeszłości (nie tylko głównego bohatera). Jesteśmy świadkami pobytu na wyspie i bestialskiego traktowania mężczyzny. Widzimy również zmiany jakie zaszły w „Zakapturzonym” od czasu powrotu. To powoduje, że chcemy o głównym bohaterze wiedzieć więcej, znać lepiej jego motywy i zasady, którymi się kieruje. Ja razem z nim przeżywałam całą gammę emocji, uważnie śledziłam jak przemyka ciemnymi ulicami przyodziany w kaptur i walczy z przestępczością. Razem z nim odkrawałam tajemnice, których wcale nie chciałam odkryć. 

Jak przystało na bohatera fantasy, Oliver nie działa sam. W jego sytuacji jednak możemy uznać za głupie i naiwne, wciągać w taką sprawę innych ludzi, jednak z czasem przyzwyczajamy się do ewaluacji w trio. Każdy odcinek to masa akcji, która daje widzowi odpocząć tylko wtedy, gdy serial się skończy. Non stop mamy pościgi, policję, strzelaninę, przestępczość i siniaki. Tak narzucone tempo i wielowątkowość, powodują, że nie sposób się nudzić podczas oglądania.

Podsumowując:  Już dawno nie oglądałam w telewizji tak dobrego serialu. Jeżeli spodziewacie się dogłębnej analizy psychologicznej człowieka, który 5 lat mieszkał na „bezludnej” wyspie, nie obiecujcie sobie zbyt dużo. Serial jest dobry sam w sobie – jako niezobowiązująca forma rozrywki. Odskocznia od codzienności krzykliwego „Dlaczego ja?” czy niby-życiowego reportażu o wymownym tytule „Dzień, który zmienił moje życie”. Zatem jeśli lubicie wartką akcję i wielowymiarowych bohaterów, to coś dla was. Z mojej strony – gorąco polecam!