#4 Widziałeś Białego konika?

Tytuł: Tajemnica Rajskiego wzgórza

Autor: Elizabeth Goudge

Ilość stron: 222

Wydawnictwo: Świat ksiązki

Ocena: 6/10

„[…]To powieść o starej, pięknej posiadłości i jej dziwnych mieszkańcach. Gdy Marynia wyrusza w drogę do Księżycowego Dworu, gdzie ma zostać na zawsze, zaczynają się dziać dziwne rzeczy. Czy dziewczynce uda się zgłębić sekret dwóch wspaniałych rodów, tajemnicę różowych pelargonii, psa Wrolfa i białego konika?”

Nie interesowałam się nigdy fantastyką. Nie lubię tego gatunku literatury i jestem pewna, że o książce nigdy bym się nie dowiedziała, gdyby w "Świecie książki" nie zamówił mi jej tata. Lubię bajki, co swoją drogą jest nieadekwatne do mojego wieku, ale tę książkę przeczytałam tylko i wyłącznie ze względu na tatę. Efekt? Nie żałuję. Książka bardzo mi się podobała. Sprawnie wprowadza czytelnika w krainę baśni i jej mieszkańców. Przeżyłam szok dowiedziawszy się, że powieść ma już 66 lat, nie zmieniło to jednak mojego podejścia do niej. Została wydana przez „University of London” w 1946 roku. Polacy dowiedzieli się o niej jednak dopiero wtedy, gdy w 2009 roku do kin wszedł film kręcony na podstawie powieści i o tym samym tytule. Myślę, że gdyby nie ekranizacja, nigdy nie dowiedzielibyśmy się istnieniu tej książki. A uwierzcie mi, byłoby czego żałować.

 Książka opowiada o 13-letniej dziewczynce, Maryni Merryweather, która po śmierci ojca trafia do Księżycowego Dworu pod opiekę swojego stryja Sir Benjamina Merryweathera. Od początku ma niejasne przeczucie, że stary dwór  nie jest jednym z tych zwyczajnych dworów jakich wiele na tym świecie. Widzi słynnego Białego konika, którego istnieniu wszyscy stanowczo zaprzeczają. Nie zniechęca to jednak dziewczynki. Rozpoczyna, można by rzec, coś na rodzaj "prywatnego śledztwa". Zgłębia historię tajemniczej posiadłości oraz jej mieszkańców. Za wszelką cenę stara się naprawić wszystkie wyrządzone krzywdy i wykonać zadanie, które zostało jej powierzone…

Powieść byłaby o tyle ciekawa, gdyby autorka skupiła się na zadaniu powierzonym dziewczynce, a tak przez praktycznie połowę książki nie dzieje się nic. Główna bohaterka ciągle się zachwyca, powtarzając niczym mantrę, stwierdzenia w stylu: „ach jaki ja mam piękny ten pokój, a sir Benjamin jest taki wspaniały”, „ale to jedzenie jest pyszne”, „jaki piękny ten ogród”. We mnie budziło to czasem irytację i poczucie, że bohaterka jest bardzo dziecinna. Jej ciągłe zastanawiania się: „a czy jeszcze kiedyś zobaczę tego białego konika?”. Tak, faktycznie byłaby to dla niej życiowa tragedia, gdyby go nie zobaczyła. Poza tym, przez całą powieść Marynia z jakiegoś dziwnego powodu wydawała mi się taka zarozumiała i patrząca na wszystkich z wyższością. Pomijając jednak ten fakt, książkę czyta się całkiem dobrze. Język jest przejrzysty i klarowny. Podejrzewam, że to ze względu na grupę wiekową, do której jest skierowana powieść. 

Komu mogę książkę polecić? Cóż... Poleciłabym ją z czystym sumieniem wszystkim, jednak nie jestem przekonana czy dorośli będą w stanie poczuć tą "magię zawartą w stronach" i choć przez chwilę spojrzeć na bohaterkę inaczej, niż jak na dziecko mające zbyt wybujałą wyobraźnię. Ja sama czytałam ją kiedy byłam w wieku zbliżonym do wieku głównej bohaterki. Nie wiem jak zareagowałabym na nią teraz. Jednakże "Tajemnica rajskiego wzgórza" jest bez wątpienia książką godną polecenia. Odłóżmy więc na chwilę racjonalizm, powagę i rozsądek i dajmy się porwać w świat dziecięcej wyobraźni. Cofnijmy się kilka lat wstecz i przypomnijmy sobie dzieciństwo.

To jak? Chcesz zobaczyć Białego konika?